Επιτέλους να τελειώνουμε με την κεντροαριστερά (ή πώς δεν χωράει η ΔΗΜΑΡ στο ενωτικό μας εγχείρημα)

Των Τάσου Κουράκη και Ελευθερίας Χατζηγεωργίου*

Ανάμεσα σ' ένα ευρύ μέτωπο αντίστασης στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου της χώρας και των ανθρώπων της για την ανατροπή των πολιτικών που μας οδήγησαν έως εδώ, και σ' έναν αντιπολιτευτικό πόλο που χωράει τους πάντες, για λίγες έδρες παραπάνω (ενδεχόμενο αρκετά αμφίβολο), το χάσμα είναι μεγάλο.

Ο λόγος για την απεύθυνση στη Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ), προκειμένου να συμμετέχει σε κείνο το μέτωπο που θα κινείται από τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας και όσων απορρίπτουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, έως όλο το φάσμα της αριστεράς και την πολιτική οικολογία.

Αναγνωρίζουμε και τιμούμε την ιστορία των πρώην συντρόφων μας, μα πιο πολύ αξιολογούμε την πορεία και τη δράση τους σήμερα, καθώς η ιστορία δεν είναι στατική. Και δυστυχώς οι πρώην σύντροφοί μας κινούνται, με ταχύτητα φωτός, προς τον αστερισμό του πλέον αντιδραστικού τόξου. Για να γίνουμε πιο σαφείς, η ΔΗΜΑΡ, σήμερα, προσπαθεί να εντάξει τον εαυτό της σ' ένα «κριτικό», πρωτίστως αντικυβερνητικό και δευτερευόντως αντιμνημονιακό μπλοκ, μια τακτική που θυμίζει έντονα τη στάση του Σαμαρά.

Η πολιτική όμως δεν γίνεται με επικοινωνιακά παιχνίδια και τρικ για να μπερδέψουμε τον κόσμο και να αποσπάσουμε ψήφους. Ένα κόμμα που ασκεί αντιμνημονιακή πολιτική δεν επιτρέπεται να μην μπορεί να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι στην κυβέρνηση Παπαδήμου και να οδηγείται στη μη παροχή ψήφου εμπιστοσύνης για λόγους επικοινωνιακούς και όχι για λόγους πραγματικής, ευθείας αντίθεσης με αυτήν την κυβέρνηση.
Πολύ δε περισσότερο ένα κόμμα που διατείνεται, σήμερα, ότι διατηρεί αριστερή φυσιογνωμία δεν μπορεί να συνομιλεί αναζητώντας λύση με τον Σημίτη και τους συν αυτώ, δηλαδή αυτούς που ευθύνονται για όλα τα δεινά της χώρας την τελευταία εικοσαετία.

Δυστυχώς, οι πρώην σύντροφοί μας έκαναν την επιλογή τους, που δεν είναι άλλη από εκείνη που διατύπωσε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ στην εφημερίδα "Τα Νέα", για την μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή τη συνεργασία με το κόμμα που κατέστρεψε τη χώρα και κατακτήσεις αιώνων και υπονόμευσε το μέλλον των παιδιών της. Είναι ολοφάνερο ότι η ΔΗΜΑΡ σε αυτή τη φάση προσπαθεί να παίξει πολιτικό ρόλο ως το μαξιλαράκι του ΠΑΣΟΚ, που θα συγκρατήσει τον κόσμο του στο ευρύ και θολό πλαίσιο της κεντροαριστεράς, συμβάλλοντας στη διάσωση του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ αναγνωρίζει ότι για να επιζήσει χρειάζεται να αναδομηθεί με «νέα» υλικά και «νέο» πρόγραμμα. Δηλαδή έναν νέο ηγέτη, μια νέα διακήρυξη, και νέες συμμαχίες.
Η ΔΗΜΑΡ μπορεί να προσφέρει στο παιχνίδι αυτό. Το γνωρίζουν και το ΠΑΣΟΚ και το μιντιακό σύστημα. Και η ΔΗΜΑΡ έχει αποδεχτεί αυτό τον ρόλο.
Όμως, ο θεμελιώδης ρόλος της αριστεράς στην κοινωνία, όπως και στην κεντρική πολιτική σκηνή, δεν μπορεί να είναι άλλος από τη χειραφέτηση των μαζών και την αλλαγή των συνειδήσεων, ώστε να οδηγηθούμε σε ανατροπή της κυρίαρχης ιδεολογίας και συνακόλουθα της κυρίαρχης εξουσίας, προς όφελος των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων.
Κατά συνέπεια τα όποια συμμαχικά και κυβερνητικά σχήματα προτείνει και στηρίζει η αριστερά θα πρέπει, από θέσεις αρχών και προγράμματος, να υπηρετούν αυτή τη λογική, κάτι που εξόφθαλμα δεν συμβαίνει, χρόνια τώρα, με το ΠΑΣΟΚ.
Όπως όλα δείχνουν, η ΔΗΜΑΡ έχει εγκαταλείψει αυτή τη θεμελιώδη λογική της αριστεράς. Το δικό μας ενωτικό εγχείρημα, του ΣΥΡΙΖΑ και των αντιμνημονιακών δυνάμεων στις οποίες απευθύνεται, δεν έχει σε τίποτε να εμπλουτιστεί από μια συνάντηση με τη ΔΗΜΑΡ στο εκλογικό και πολιτικό επίπεδο (το πεδίο των κοινωνικών αγώνων είναι πάντα ανοιχτό σε όλους όσοι το επιλέγουν).
Μια απεύθυνση και στη ΔΗΜΑΡ θολώνει το τοπίο και δεν βοηθάει και τους πολίτες που αυτοαναγνωρίζονται σ' αυτό το κάλεσμα να αντιληφθούν ότι δεν μπορείς να είσαι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα.
Κι εμείς απ' την πλευρά μας, απευθυνόμενοι στους ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ, οφείλουμε να κάνουμε σαφές ότι κυβερνητική συνεργασία (έστω και στη βάση προγραμματικής συμφωνίας) της αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ, που διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της αναξιοπιστίας, του κυνισμού και του υπηρέτη του Μνημονίου, δεν μπορεί να υπάρξει. Ενός ΠΑΣΟΚ που το πιο πρόσφατο επίτευγμά του ήταν ότι έφερε την ακροδεξιά στην κυβερνητική εξουσία, δίνοντάς της πολιτική και ηθική νομιμοποίηση.
Ακόμη δεν μπορεί πρώην σύντροφοί μας, που έδωσαν μέρες και χρόνια από τη ζωή τους, με προσωπικό κόστος, οικοδομώντας πεισματικά τα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα ενάντια στον εθνικισμό, τον σοβινισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, σήμερα να βλέπουν την ηγεσία του πολιτικού τους φορέα να αμφιταλαντεύεται για την υπερψήφιση ή μη της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει η λαϊκιστική ακροδεξιά ή -ακόμη χειρότερα- επιφανή στελέχη του πολιτικού τους φορέα να μετατρέπονται αυτόκλητα σε "καθαρτήριο" του ακροδεξιού παρελθόντος των αρχιστελεχών του ΛΑΟΣ.
Δεν γίνεται άνθρωποι που διαχρονικά τάχθηκαν στο πλευρό των αδύναμων κοινωνικών ομάδων να βλέπουν σήμερα τον δήμαρχο της Αθήνας, που στηρίχθηκε ολόψυχα από τον πολιτικό τους φορέα, να "εξαφανίζει" τους αστέγους ξηλώνοντας παγκάκια (!), προκειμένου "η πρωτεύουσα να γίνει πραγματικά ευρωπαϊκή", και τον πολιτικό τους φορέα να μην αρθρώνει μια λέξη (αυτο)κριτικής!

Πέραν αυτών, η δημιουργία ενός ενωτικού σχήματος στο κοινωνικό, πολιτικό και εκλογικό επίπεδο δεν θα είναι μία λειτουργία που θα πραγματοποιηθεί μια κι έξω και ταυτοχρόνως για όλες τις δυνάμεις. Θα οικοδομηθεί σταδιακά, ανάλογα με τις ταχύτητες ή και τις αδράνειες των κομμάτων και κινήσεων.
Άλλες οι παραδόσεις και οι αγκυλώσεις του ΚΚΕ, άλλη η λογική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλες οι ταχύτητες των μεμονωμένων προσώπων. Έχει, όμως, σημασία ο πυρήνας να «γεμίζει», να διευρύνεται, να απλώνει και να αγκαλιάζει όλες τις δυνάμεις που αμφισβητούν το υπάρχον σύστημα, πέρα από τις διαφορές τους. Έτσι θα διαμορφωθεί η εναλλακτική πρόταση της αριστεράς στην κοινωνία, για να σταθεί απέναντι και ενάντια στο μπλοκ των δυνάμεων που έχουν συμπράξει με τα συμφέροντα του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου.
Η συμπαράταξη θα γίνει αρχικά με κάποιες δυνάμεις και, ανάλογα με τα δείγματα γραφής, θα προσελκύσει και άλλες δυνάμεις στην όλη ενωτική προσπάθεια. Να γνωρίζουμε ότι το εγχείρημα αυτό θα είναι επίπονο στην πραγματοποίησή του αλλά άκρως αναγκαίο. Θα λέγαμε ότι είναι από τις λίγες φορές που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο “μονόδρομο”. Όμως αυτό το εγχείρημα δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την κεντροαριστερά. Ας μην τη νεκραναστήσουμε με δική μας ευθύνη.

* Ο Τάσος Κουράκης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ
* Η Ελευθερία Χατζηγεωργίου είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

ΠΛΑΓΙΟΣ
Δυστυχώς, οι πρώην σύντροφοί μας έκαναν την επιλογή τους, που δεν είναι άλλη από εκείνη που διατύπωσε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ στην εφημερίδα "Τα Νέα", για την μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή τη συνεργασία με το κόμμα που κατέστρεψε τη χώρα και κατακτήσεις αιώνων και υπονόμευσε το μέλλον των παιδιών της